سلام به همه ی دوستای خوبم چه اونایی که اومدم دزفولو دیدمشونو کلی غصه خوردم چرا اینقدر ازشون دورم چه اون عزیزایی که از کم سعادتی موفق به دیدن جمال رویشون نشدم مخصوصا امید شیر گیر و مسعود بداخانیان
از حسن ظهیری و سبحان صراف زاده و مدیار شجاعی گلم که به زودی میخوام در موردش واستون یه چیزایی بنویسم (از نا مهربانی های دوستان تا ...) تشکر میکنم
اما خودم
دلم خیلی واسه دانشگاه و تک تک بچه ها تنگ شده بود .اونقدری تنگ شده بود که منو مجبور کنه ۸۰۰ کیلومتر و بیخیال شمو فقط به کیلومتر صفرش فکر کنم
اومدم با کلی ذوق و شوق.هر وقت وبلاگای بچه هارو میخوندم که در مورد همدیگه - دانشگاه و استادا مینوشتن خیلی حسرت میخوردم که اونجا نیستم
داشتم میگفتم اومدم اما با یه چیزایی رو به رو شدم که از تصوراتم خیلی دور بود
من خیال میکردم دانشگاهی رو میبینم که تا ترم قبل اونجا بودم اما...
یه چیزایی دیدم که همه ذوق و شوقم و به یه کوه یخ تبدیل کرد اما تنها چیزی که پشیمونی منو از سفرم به حد اعلا نرسوند همون عزیزایی بودن که اسمشون و گفتم و نگفتم
بازم از لطف همونا ممنونم و بازم از امید و مسعود معذرت میخوام
بهتره بیشتر از این ادامه ندم...
خوش باشین
مواظب خودتونم باشین