قدر شناسی

سلام

یکی بود یکی نبود

یه شهری بود بهش میگفتن دزفول

تو این شهر یه دانشگاه بود که بهش میگفتن دانشگاه آزاد

تو این دانشگاه پر از آدما و دانشجو های جور وا جور بود

یکی خوب بود یکی نبود ‌‌، یکی با معرفت بود یکی نبود ، یکی دلسوز بود یکی نبود

خلاصه سرتونو درد نیارم همه جور آدمی تو این دانشگاه مثل همه جای دیگه پیدا میشد

اما میخوام امروز قصه ی دو نفر از اونارو واستون تعریف کنم

اون دو نفرم همتون خوب میشناسین

همین ۱ دقیقه پیشم مطمئنم دو تاییشون اومدن تو ذهنتون میگین نه ۴ خط بالاترو دوباره بخونید ، اصلا دوباره میگم

یکی با معرفت بود یکی نبود.فهمیدین دیگه.آفرین همونی که خودتون میدونین محسن غیبی

چراشم میدونین دیگه حالا واسه ی اونایی که ۸۲ نبودن بازم میگم اما نفر بعد

بازم همون خطو بخونید اونجاش که میگه یکی دلسوز بود یکی نبود

آفرین دیدین همتون چقدر باهوشین . سید مدیار شجاعی رو همتون میشناسینش

اما تا حالا از اونایی که معرفت داشتن و دلسوز بودن گفتم حالا اونایی که به اندازه ی یه سر سوزن مخصوصا اون اولی رو ندارن 

(اینو دیگه مطمئنم همتون میدونین)

به هر حا قصه ی ما قصه ی محسن و مدیار

محسنی که همه ی بچه های ۸۲ از جمله خودم محبتاشو با هیچی نمیتونم جبران کنم اما یه عده ی دیگه که الطاف محسن نصیب حالشون شد و خودشونم میدونن چه جوری و با کمک ها و دانش چه کسی الان همکلاسی ورودی های ۸۳ به بعد نیستن اما حاضر نشدن یک بار  جواب محبتشو بدن

نه محسن و نه مدیار هیچ وقت نیازی به پاسخ محبتاشون از طرف امثال من و شما نداشتن و ندارن

اما بیاین خودمون کلاهمونو قاضی کنیم ؛  خداییش بد کردیم

سید مدیار شجاعی رو که دیگه همتون میشناسین

نماینده فوق العاده زحمت کش و دلسوز کامپیوتر ۸۲ کسی که خودم بارها و بارها دیدم که به خاطر من و شما از درس خوندنش از استراحت کردنش گذشت تا یه سرو سامانی به وضعیت گروه کامپیوتر ۸۲ بده

به جرأت میگم اگه به کمک ما فقط و تنها فقط  ۲۰٪ از برنامه های مورد نظرش اجرا میشد ما الآن وضعی به مراتب بهتر از این داشتیم 

ولی هیچکدوممون حتی حمایتشم نکردیم فقط ... بماند

 واقعاً خیلی از مسائلو نمیشه گفت

فقط اینو بدونید که ما چشمامونو روی همه چیز بستیم فقط خودمون بودیمو خودمون  

حتی هر بار که از کنار این دو نفر رد شدیم حتی بلد نبودیم بهشون سلام کنیم 

من خیال میکردم این سری که به دانشگاه میام همه چیز عوض شده و بچه ها متوجه کم لطفی هاشون شدن اما بازم نه ...

من زبانم از گفتن مسائلی که اتفاق افتاد و شما ندیدین قاصره

حتما از طریق وبلاگ خودتون computer82 یه چیزایی یادتون اومده

در هر صورت من در اینجا و به نوبه ی خودم و همینطور از طرف تمام بچه های کازدانی کامپیوتر ۸۲ از سید مدیار شجاعی و محسن غیبی به خاطر تمام زحمت ها و محبت هاشون تشکر و قدردانی میکنم

همچنین جا داره که از مجتبی صفایی هم به خاطر زحمت هایی که در دوره ی نماییندگی متحمل شدن تشکر کنم

موفق و پیروز و قدر شناس باشین